Vandaag een gastblog:Nederland – Paarse-krokodillenland

Onze overheid vindt het nodig om de strijd aan te gaan tegen nepnieuws. Maar waar veel meer aandacht voor moet komen is nep-werkgelegenheid als gevolg van doorgeslagen regelzucht. En de paarse krokodil staat hiervoor symbool.
Laten we wel wezen, het oerwoud aan regels maakt het er allemaal niet makkelijker op. Naast regels heb je ook nog protocollen en beleidsregels en ook nog jurisprudentie (een duur woord voor hoe leg je de wet eigenlijk uit op mijn manier). Ga ervan uit dat beleidsmedewerkers, juristen, advocaten, rechters, ambtenaren druk bezig zijn met het uitwerken van wetten. En dan vraag ik me af, waarom moet het zo complex zijn dat er beleidsnotities nog extra geschreven moeten worden om duidelijk te maken hoe een wet moet worden gelezen. Maar dat terzijde.

Stel je wordt ziek en je bent niet meer in staat om te werken. Wat doe je als je ziek wordt, juist, dan ga je naar een arts. Die stelt vast wat er is, kijkt hoe hij jou kan helpen en als je pech hebt, gaat dat niet meer lukken. Dan zegt je baas, je bent nu al zolang ziek, ik kan je helaas ook niet meer helpen (of gebruiken) ga maar naar het UWV voor een uitkering. Vervolgens kom je bij een keuringsarts (vergis je niet in dat woord, die ziet jou helaas vaak als een steuntrekker, niet als persoon/mens met een medische aandoening). Klinkt pessimistisch, maar dat is gewoon zijn werk, zo min mogelijk mensen aan een uitkering helpen. Maar deze verzekeringsarts (waarvan je denkt dat die het advies van je eigen arts goed leest), denkt er toch vaak anders over. Anders zou hij zijn eigen werk overbodig maken. Dus als het even mee zit krijg je nog een extra afspraak bij het UWV, maar dan bij een arbeidsdeskundige. Deskundige klinkt hoopvol, maar die doet het werk van de arts dunnetjes over, maar bekijkt het niet medisch. Die gaat kijken wat je met je beperkingen nog wel kunt. Want de keuringsarts stelt een Functionele Mogelijkheden Lijst (FML) op en die verwerkt de arbeidsdeskundige in zijn computer. Daar rollen 3 functies uit (en dat kan werkelijk alles zijn) die je nog zou kunnen gaan doen. Denk daarbij vooral aan functies als putjesschepper, bibliotheek-assistent, noem maar op. Dus daar sta je dan met je werkervaring en opleiding. En of je nu wilt of niet, je moet en zal kunnen werken. Bezwaar en beroep staan open, maar dat draagt allemaal mooi bij aan het creëren van nep-werkgelegenheid. Dan ga je weer terug de schoolbanken in, met al je beperkingen. Je gaat opnieuw ergens aan de slag doordat je reintegatie coach je op weg heeft geholpen.

Maar je wordt eigenlijk steeds ongelukkiger en zieker, gaat weer terug naar je eigen arts op het moment dat het echt niet meer gaat, je meld je weer ziek en dan komt het UWV wederom in beeld. Je raakt gestresst door je eerdere ervaringen, krijgt extra psychische ondersteuning, wat extra medicijnen en gaat met het lijstje weer naar de keuringsarts.
Kompleet afgeschreven wordt je duurzaam arbeidsongeschikt verklaard, uitkering tot aan je pensioen zonder zicht op enige maatschappelijke betrokkenheid, je bent afgeschreven (om het maar somber te benadrukken). Je bent de steuntrekker geworden volgens de samenleving en daar heb je maar mee te dealen. Vervolgens in de media roept onze premier doodleuk dat alleen werk loont en dat alleen die werkenden er financieel erop vooruit gaan en daar sta je dan.

En dit is wat deze regelgeving met mensen doet! Deze paarse krokodil is geen fictie, hij is echt!

Wat doen we elkaar in onze samenleving toch allemaal aan, en nee, ik vertik het om de jas van slachtoffer aan te trekken, maar velen van ons worden op deze wijze behandeld. Ja het levert banen op, maar dat gaat echt ten koste van het WELZIJN van u en dat van mij.

En wat kan BASISINKOMEN hieraan veranderen? ALLES! Want als je niet meer kunt, dan is er de garantie dat er een inkomen voor je is, zonder strenge voorwaarden, keuringen, coaches, trajecten, (dus zonder de nep-werkgelegenheid) nee je krijgen een keuze. Met minder stress kun je voor je naasten iets betekenen, je kinderen verzorgen die niet naar een opvang hoeven in je eigen tempo je leven weer op de rit krijgen en misschien langzaam aan aan de toekomst gaan denken. Wat zou ik nog kunnen, wat zou ik graag willen met de restcapaciteit. Op school van mijn kinderen een helpende hand bieden bijvoorbeeld, eenzame ouderen een bezoekje brengen. Een maatschappelijke rol vervullen. Zo vergroot je het WELZIJN in de hele samenleving, iedereen heeft daar plezier van en wordt gelukkiger! Mensen grijpen minder naar pijnstillers, medicatie, bezoeken minder vaak artsen en psychologische hulpverleners. Zorgkosten zullen door het WELZIJN omlaag gaan. Kinderen krijgen weer de volle aandacht, relaties bloeien op en gaan niet meer stuk door de stress die deze samenleving beheerst. Het kan en moet echt anders!

Dus weg met die paarse krokodillen! Het kan en moet anders!